به نام او
سلام
میدانیم که پست قبل برای عموم جذابیت چندانی نداشت چرا که بیشتر روی سخن ما با مسئولینی بود که توانایی حل
مشکلات را داشتند.اما اینبار بحث ما بر سر موضوعاتی است که شاید مانند نمای ساختمان مدرسه به چشم نیاید اما به
یقین ارزش واهمیت ان بسیار بیشتر است.
این پست بیشتر دلنوشته های تعدادی از نوجوانان وجوانانی است که روزی برروی نیمکت های همین شهر مینشستند.
واما بریم سر اصل مطلب! دبیرستان را خلاصه میکنیم در سال سرنوشت ساز کنکور
به نام او
سلام
اول یک تشکر از تمام شماهایی که متن قبل رو خوندید و بانظرات سازندتون مارو همراهی کردید
بنا به پیشنهاد برخی دوستان تصمیم گرفتیم تا جایی که در توانمون هست و از حوصله خواننده خارج نیست به بررسی جزئیات بپردازیم.
پست اول دبیرستان رو اختصاص دادیم به تجهیزات و ساختمان
به نام او
کمتر از یک ماه است که مدرسه را بدرود گفتیم و به نوعی دیگر ارتباطی با آن نداریم ولی همچنان خاطرات و مشکلاتش همراهمان است.
از دبستان تا دبیرستان و حتی تا صبح جلسه کنکور
دوره ی دبستان میتواند با تمام بچگی هایش شیرین ترین و مهمترین سال های زندگی هر شخص باشد زیرا که قرار است شخصیت فرد در آن شکل گیرد و به قول سعدی"من همانم که در ده سالگیم"
قصد داریم مشکلات مورد نظرمان را تحت دو عنوان بیان کنیم:
سلام
هدف از تاسیس این وبلاگ رساندن صدای خاموش شده در درون دلهای چندی از جوانان این خطه است به گوش هر آنکه گوش شنوا داشته باشد...
امید است اقداماتی برای حل این مشکلات صورت گیرد.
با گوش جان شنونده نظرات و انتقادات شما هستیم
با آرزوی بهترینها...
